اشعار

گـرد و خاکی ز دور پـیدا بود            کــاروانـی ز نــور پــیـدا بـود

کعبه‌هایی روان ز سمت حجاز            هــمــۀ روشــنــی دنــیــا بـود

کـاروانی پُـر از نـسـیـم سحـر            کاروانی ز خویش کرده سفـر

در قیام، آیه‌های مصحف صبح            در سـجـود، آیـنـه برای سحـر

ﺍﯾﻦ ﺯﻣﯿﻦ ﻣـﯿـﻘـﺎﺕ ﻣـﺮﺩﺍﻥ ﺧﺪﺍﺳﺖ            ﺧـﻮﺍﻫـﺮﻡ ﺍﯾﻦ ﺳـﺮﺯﻣﯿﻦ ﮐـﺮﺑﻼ‌ﺳﺖ
ﻋـﺸـﻖ ﺍﯾـﻨـﺠـﺎ ﯾـﮑّـﻪ ﺗـﺎﺯﯼ می‌کـند            ﺩﺭ ﺩﻭ ﻋـﺎﻟـﻢ ﺳـﺮ ﻓـﺮﺍﺯﯼ مـی‌کـنـد

در این دیار هوای نفس کشیدن نیست            برای هیچ پَری فرصت پریدن نیست

خـدا بـه داد دل لالـه‌هـای تـو بــرسـد            به ذهن این همه گلچین به غیر چیدن نیست

کـاروانـی با دو صد سـوز و گـداز            عـزم شـهـر کـوفه کرده از حـجـاز

کــاروانــی از فــراســوی بـهـشـت            غـرق گـل از بـاغ بـانـوی بـهـشـت

او تا رسـیـد گـریـۀ دنـیا شروع شد            سـیـنـه زنیِّ عـالـم بـالا شـروع شـد

این حس مادرانه كه دست خودش نبود            دلشوره‌های زینب كبری شروع شد

افــتــاده راه قـــافـــلـــۀ آبـشــارهــا            بر سرزمین فاصله‌ها، شوره زارها

افـتـاده راهـشان به زمینی که سالها            مانده است تشنه بر قدم چشمه سارها

می‌رسـد در گـوش من، بـانـگ درا            دم‌بــه‌دم از کــــاروان کــــربــــــلا

مـرحـبـا! ای خـاک پـاک کــربــلا!            از حـرم بــرتــر ز عــزّ و اعـتـلا!

خـیـمه زد سـلـطان دین در کـربـلا            شــد مــشــوّش خــاطــر آل عـــبــا

خـاصه زینب، بـنت زهـرای بـتول            خاطـرش گـردید بس زار و مـلـول

عباس آمده است و علی‌اکبر آمده است            وقتی رباب هست علی‌اصغر آمده است

جـمـعـنـد خـانــوادۀ زهــرا کـنـار هـم            اینجا برادری است که با خواهر آمده است

کـاروان، کــاروانِ شــور آور            کـاروان، اشـتـیـاق، سـرتـاسر

هـمه در حـالت سـفـر از خود            همه بی‌تاب چون نـسـیم سحـر

صد باغ غبطه می‌خورد حتی به صحرا            خورشید وقتی می‌گـذارد پا به صحرا

تـا پـشـت پـای کــاروان آبــی بـپـاشـد            از عـرش اعـلا آمده زهـرا به صحرا

عزیز فـاطمه بر کـربلا خوش آمده‌ای            خـلـیل آل عـلـی بر منـا خوش آمده‌ای

هنوز کعبه ز هجران تو سیه پوش است            شکوه مروه، صفای صفا، خوش آمده‌ای

ای به زینب دل و دلـدار بـیا برگردیم            پـسـر حـیـدر کــرار بـیـا بـرگــردیــم

تا رسـیـدیـم به ایـنـجـا بـه دلـم بـد آمد            پـسر فـاطـمـه این بـار بـیـا بـرگـردیم

راه نزدیک است دارد بوی مهمان میرسد           بوی سیب و بوی یاس و بوی خوبان میرسد

بوی خون، بوی بلا؛ بوی عطش؛ بوی فرات           بر مشـام کـاروان عـشـق بـازان میرسد

ای امـیـر قـافـله، دل بـی‌قـراری می‌کند           تا که از غصه نمیرم گریه یاری می‌کند

جان من کم تر بگو، کرب وبلا، کرب وبلا           نام این صحرا ز دیده اشک جاری می‌کند

آمدی ای حاجی کرب و بلا حجت قبول           سر در آوردی چرا از نینوا حجت قبول

صاحب کعبه! چـرا از کعبه آواره شدی           کعبه‌ات اینجاست ای خون خدا؟ حجت قبول

پـنـجـۀ هجـر گـریـبان مرا می‌خـواهد            غُصه گـیسوی پریشانِ مرا می‌خواهد

هـجـمـۀ بـاد خـزان اسـت تـبـر آورده            هـمه گـل‌های گـلستانِ مـرا می‌خواهد

زینب چو دید کرب و بلا را دلش گرفت            بانـویـمان به وسعـت دنیا دلش گرفت

حسّی غریب در دل او جا گرفـته بود            آهـی کشید و بعد هـمانجا دلـش گرفت

آخرش چشم تر تو خواهرت را می‌کشد           غـربت نا باور تو خواهرت را می‌کشد

آن سیـاهی مـقابـل ازدحـام دشـمن است           خلوت دور و بر تو خواهرت را می‌کشد